zondag 30 oktober 2016

De koop van ons nieuwe huis...

We stonden bij alle makelaars in ons dorp ingeschreven voor het type huis wat we zochten, bungalow of semi-bungalow. Zodra ze iets zouden hebben zouden we het te horen krijgen....

En jawel! Op 19 augustus kregen we een mail, dat er de volgende week een semi-bungalow te koop zou komen, op het mooiste en rustigste plekje van ons dorp waar nooit iets te koop kwam. Op een hoek, geen directe buren, maar geschakeld door de garage, achtertuin grenzend aan prachtig openbaar groen...dit was em!!!

Helaas stond er ook in de mail dat gezien het aantal mensen die voor zo'n woning bij de makelaar ingeschreven stonden, er een gezamenlijk "open huis" zou plaats vinden op 23 augustus, en dat je ter plekke een bod kon doen als je wilde. Als je wilde??? Tuurlijk!!! Maar help, we waren dus duidelijk niet de enige en hadden behoorlijk concurrentie!

Nou heb ik met dat soort dingen een soort dwang-achtig iets om er vroeg te zijn, veel te vroeg eigenlijk, iets waar Moos een vreselijke hekel aan heeft. Maar hij had wel in de gaten dat hij op dat moment niet tegen me in moest gaan en ging braaf mee toen ik, met de gierende zenuwen in mijn lijf, kortaf zei dat we het tijd was om te gaan. Het was 5 over half 9, open huis was van 10 tot 12 en het is 20 minuten rijden...

We waren dus lekker vroeg om het zo maar te zeggen, en aangezien het een prachtige dag was besloten we om in de buurt een wandeling te maken. Niet te lang natuurlijk, want ik wilde het huis eigenlijk niet uit mijn gezichtsveld verliezen...

Terwijl we wandelden door de heerlijke rustige en mooie buurt, kreeg ik echt het gevoel dat dit echt niet voor ons weg gelegd zou zijn...dit was in alle opzichten hét perfecte huis voor ons, op de perfecte plek...dit kon echt niet zo zijn...

Maar goed, we kwamen terug bij de auto (tegenover het huis...) en zagen bij het huis een mevrouw bewegen...en ze kwam naar buiten om wat weg te gooien..

"Komen jullie voor het open huis??" vroeg ze...wat wij volmondig beaamden..."Maar dan zijn jullie veel te vroeg!" Jaaa...dat weten we, maar we willen het zooo graag, we konden  niet wachten! Dat was het enige wat ik uit kon brengen...ze moest lachen en we hebben nog even staan kletsen totdat de makelaar kwam. In die tijd heb ik wel 100x gezegd hoe graag we haar huis zouden willen kopen...dat vond ze erg leuk om te horen aangezien het voor haar ook spannend was hoe het zou gaan...

Ze ging weg, en de makelaar nam het over. We hebben een rondleiding gekregen, Moos en ik liepen heel serieus te knikken bij alles wat we zagen, maar eerlijk gezegd waren we zo nerveus dat we in werkelijkheid bijna niets hebben opgeslagen van wat we hebben gezien haha!

Nog even een gesprekje met de makelaar, dat is het voordeel als je zo vroeg bent, dan ben je de enige :-)) , inmiddels hadden we hem in de tijd beter leren kennen, hij wist ook hoe hoog de nood was voor ons, en hoe graag we wilden...en in dat gesprekje gaf hij aan dat het wel eens in ons voordeel zou kunnen werken dat we de eigenaresse hadden gesproken, dan krijg je de "gun-factor" zoals hij het noemde...Jaja, eerst zien en dan geloven....

We hebben een bod gedaan, we hadden niets te verkopen, we wisten wat we financieel zouden kunnen, opleverdatum was geen probleem...makkelijker konden we het niet maken.

De afspraak was dat we die dinsdag nog zouden horen of we het geworden waren...hij kon geen tijdstip aangeven, het werd dus afwachten....en afwachten...wat een ellenlange dag is dat geweest!

Om precies 5 voor half 6 werden we gebeld dat we het huis hadden!!! Samen met ons hadden 2 van de 9 stellen hetzelfde geboden, tegen dezelfde voorwaarden, maar inderdaad dankzij de "gun-factor" mochten wij hem kopen!!! Moos was me voor 1 keer dankbaar dat we zo vroeg waren hahaha!!!

We hebben die avond en ook de komende dagen nog als in een roes geleefd, we konden het niet geloven, ik vind het nu ook nog moeilijk te geloven, dat we, na zoveel tegenslag, zo'n leuk mooi huis in de perfecte buurt gaan bewonen....

We zijn heel dankbaar...



Daar zijn we weer...

Zo dat is een héééle tijd geleden, maar gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter gelukkig.


Het was een heel erg diep dal, en gelukkig ben ik, mede dankzij goede gesprekken, op de goede weg.

En net toen we dachten dat het dal niet dieper kon, kwam de verlossing in de vorm van een huis. Dit ging ook met de nodige stress gepaard, maar we hebben gewonnen! Het kon niet op een beter tijdstip komen! Later zal ik jullie hier meer over vertellen.

Inmiddels ben ik weer een paar uur aan het werk, wat niet mee valt heel eerlijk gezegd. Mijn bedrijfsarts zei ook verleden week dat, ondanks het goede nieuws dat we nu een heerlijk, fantastisch, er is geen mooier huis dan dit huis hebben gekocht, alle klachten die de afgelopen jaren opgestapeld zijn, als sneeuw voor de zon verdwenen zijn...en zo is het ook. Ik merk in kleine dingetjes dat ik nog lang niet de oude ben. Maar ik doe mijn best, en meer kan ik niet doen.


De hypotheek is inmiddels geregeld, de nodige spullen zijn besteld (ook hier vertel ik later over), en op 5 december is de overdracht!

Dit maakt ons een heel stuk gelukkiger, en de tijd die ons hier nog rest (36 nachten en dan krijgen we de sleutel om precies te zijn hihi) is nu een stuk dragelijker.

Tot nu toe in vogelvlucht hoe het hier gaat, en ik dank de trouwe lezers die de afgelopen maanden hebben geïnformeerd hoe het met me ging. Sorry dames...ik kon het echt niet opbrengen om hier een zinnig woord te melden...

Ik zal er regelmatig weer zijn, zolang mijn internetabonnement op mijn telefoon het toe laat!

Een hele fijne avond gewenst, en wat Moos en mij betreft:

Met gierende banden naar 5 december!!!