Het wilt niet...

Klinkt niet vrolijk, ik weet het. Maar het wilt gewoon niet. Al jaren niet, sinds ik ziek ben. Er zijn best wel periodes dat het redelijk gaat, maar de periodes dat het minder gaat zijn zeker in de meerderheid.

Maarja, je wilt zo graag hé? Dus gewoon doorgaan....tot het niet meer gaat en je dan ziek moeten melden en dan weken op de bank bij komen...

Tot een tijdje geleden op mijn werk. Ik had een gesprek aangevraagd met mijn leidinggevende, om bespreekbaar te maken dat het voor mij niet te doen was zoals het ging.

En de sluizen gingen open zeg...niet te geloven! Ik heb aan een stuk door anderhalf uur zitten huilen, en niet te zuinig ook. Alle frustraties kwamen eruit. Ze wist niet wat haar overkwam!

Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik naar maatschappelijk werk zou gaan, en dat ik na ging denken op welke manier ik mijn uren anders in zou willen vullen, om het dragelijker te maken.

Met dat laatste was ik er snel uit. Moos had me in de loop van de afgelopen jaren al een paar keer aangeraden om 4 uur minder te gaan werken, dus dat ik 2 hele dagen zou gaan werken. En collega/vriendinnetje S. zei direct hetzelfde. Zij maakt heel vaak mee dat het niet lekker gaat, dus ze weet waar ze het over heeft.

Ik heb dus ontslag ingediend voor 4 uur. De vraag is of ik daarvoor van hogerhand toestemming ga krijgen, daar volgen nog gesprekken over. Ik hoop het echt....

Van die vreselijke huilbui ben ik echt een tijd van slag geweest, vandaar dat er de laatste tijd geen blogje meer is gepost.

Volgende week heb ik mijn eerste gesprek met de maatschappelijk werkster, en de week erna met mijn leidinggevende en iemand van p.z. omtrent mijn uren.

Ik weet het, het is financiëel een domper, maar geld vergoed niet alles, en ik wil ook heel graag nog energie overhouden voor Moos en Bobby, en niet dat ik alleen maar uitgeput en met pijn op de bank lig!